In de schaduw van een monumentale wilde paardenkastanje, die in deze lentemaanden pronkt met opvallende, rechtopstaande witte bloeiende toortsen, lees ik een opiniestuk in de weekendbijlage van mijn krant. De wind waait de kastanjebloesems in mijn schoot. Ik schud ze achteloos van me af. Mijn aandacht wordt immers helemaal op- geslokt door de inhoud van de column.

De auteur bouwt een gemotiveerd pleidooi op voor de importantie van het handschrift. In deze doorgedreven digitale wereld is communiceren via het toetsenbord een evidentie. Zonder was dit tijdschrift niet tot bij u geraakt, en waren deze bladzijden maagdelijk wit gebleven.

Het digitale gemak hoeft echter het schrijven met de hand niet uit te sluiten. Integendeel, het stimuleert een leven lang onze persoonlijke computer: onze hersenen.

De mening van de auteur treft me. De herkenbaarheid van zijn woorden is groot. Als student kreeg ik de leerstof pas echt onder de knie als ik die beknopt neergepend had in een kladschrift. Soms was wat ik bij elkaar kriebelde niet eens vlot leesbaar. Het gevoel dat de leerstof ‘in mijn pen’ zat, hielp om het ook ‘in mijn hoofd’ te krijgen. Ook nu blijft dat zo. Notities nemen tijdens vergaderingen op het werk, het structureren van de inhoud van een tekst voor dit tijd- schrift: ik kies er steeds voor om eerst op papier de woorden te schetsen, te krabbelen, te proberen, te rangschikken en vorm te geven.